8
Memories of a coach
Het is zondag 7 juni en ik pak ineens de laptop om het jaar nog 1 keer voorbij te laten gaan, deels in mijn gedachten maar deels ook om een soort naslagwerk te hebben. Helaas hebben de meiden van Dames 1 het net niet gered, het hoe en waarom doet nu even niet ter zake. Als de emoties straks iets gezakt zijn kijken jullie hopelijk terug op gewoon een top seizoen. Enkel de kers op de bekende slagroomtaart was jullie niet gegund. Maar wat hebben jullie als groep stappen gezet. Als toeschouwer heb ik mooie wedstrijden gezien met een herkenbare wijze van hockeyen. Jammer dat het team wat meiden kwijt gaat raken, maar natuurlijk heeft iedereen hier haar eigen reden voor. De doorstromende meiden uit A moeten het gat opvullen, zij hebben afgelopen jaar in ieder geval veel ervaring op kunnen doen met het spelen van zware wedstrijden.Het andere vlaggenschip gaat volgend jaar maar mooi 2e klasse spelen. Mannen, Bart en Martijn het komt jullie zo toe. Jullie zijn gegroeid in mentaal opzicht. De grootste winst als je dit afzet tegen de afgelopen jaren. Dat het team bol stond van kwaliteiten wist iedereen maar de belangrijke wedstrijden winnen en de kop erbij houden was het struikelblok de laatste jaren. Jongens zijn mannen geworden. Ik weet zeker dat er nog zoveel rek in deze ploeg zit. De 3e klasse verschilt niet zo heel veel met de 2e klasse. Ooit wist dames 1 van de 3e klasse door te groeien naar de top van de 1e klasse. Daarom heel veel succes samen met jullie nieuwe coach. Ik blijf jullie natuurlijk volgen.
Voor mezelf is het ook een afscheid van een bijzondere periode. Op 2 pinksterdag ging het boek dan echt dicht. Niet alleen voor mij maar ook voor Jacqueline, Brenda maar vooral voor de meiden zelf en hun ouders. 7 jaar geleden had ik geen idee welke plek het hockey in ons familieleven zou hebben. Gewoon een afspraak en belofte met mezelf inlossen dacht ik toen. Mijn dochter Noor leren hockeyen en daarbij zoveel mogelijk kinderen enthousiasmeren om plezier te beleven aan het hockeyspelletje. Voor mij betekende dat op vrijdag de trainingen maken in de grote pauze op school. Snel kopietjes maken voor de trainers die ook iedere zaterdagochtend aanwezig waren. Het was een "sport” om te zorgen dat alle oefeningen om 08.00 uur alles klaar stonden. Daarna kwamen er 75 blije snoetjes het veld op om vooral te leren. Hockeyen waarbij er niet stil gestaan mocht worden. Wat een tijd en wat heb ik hiervan intens genoten.
De periode daarna F-hockey, de eerste wedstrijd uit in Zutphen om voor 2 keer 15 minuten met 21-14 te verliezen . Op de terugweg kwam Jasmijn Edelbroek er achter dat haar stick nog in Zutphen lag. Geweldige tijden waarbij ook Channa Schmidt in dit team zat. Achteraf bleek zij samen met Noor 7 jaar lang bij "mij” te horen. De tijden daarna hoeven niet nog uitgebreid naar voren te komen, de meesten van jullie weten dit. De start op een heel veld, de "blue armee” werd vervroegd doorgeschoven, en de tegenstanders van Bemmel stuurden ons naar het E-8 veld. Daarna de geweldige tijden met de D, een heus NK in de zaal waar we 5e werden. De onvergetelijke lunches van Monique Uijen, de toernooien in Delft. Maar ook de "toestanden” met Wageningen en Nijmegen. De meelevende "moeders” op de bank Brenda en Claudia die altijd de zaken eromheen regelden. Als laatste was daar altijd Jan en Jacqueline, mijn steun en toeverlaat op de zaterdagen. Wat heeft ze regelmatig in een spagaat gezeten.
De zondag trainingen met mijn maatjes Jan Hut en Paul Weers. Wat werden we voor gek verklaard. Voor ons gewoon het enige moment dat we een 3e training konden verzorgen, een must wil je meedoen met de grote clubs. Wat zullen ouders ook weleens gebaald hebben maar eigenlijk is er nog nooit een onvertogen woord geweest. Ouders hebben voor mij een enorme belangrijke rol gespeeld in het plezier met het team. Jan bracht discipline binnen de ploeg. Meiden: het begint met harder trainen dan je omgeving en we gaan net zolang door tot romp en hoofd gescheiden zijn waren zijn gevleugelde woorden.
De C-lichting verloor de eerste meiden. Na Annabel Weers ging Sterre van Helden naar Nijmegen, Elaine de Vries en Kirsten Zennemers naar Wageningen en afgelopen jaar Paige Hut naar Den Bosch. Natuurlijk was het mooi geweest als we al deze meiden voor Tiel hadden kunnen behouden maar dit is een utopie. Nu voor Noor en Anne Den Bosch, voor Channa Wageningen, voor Mirthe wellicht Nijmegen en voor Elzemiek SCHC. Voor de meiden bij de Kromhouters een nieuwe periode. Nog wel bij elkaar maar een nieuw gezicht. Ik wens jullie allemaal heel veel succes.
En dan dat ene weekend. Voor altijd in de herinneringen gegrift. Meisjes C1 2e van Nederland. Eigenlijk kwam 7 jaar bij elkaar. Wat een team en wat een belevenis.
Daarom:
F2 en E6: Esmee, Jasmijn, Benthe, Channa, Roos, Nina, Annemijn en Noor
D8: Lana, Quinty, Elzemiek, Kirsten, Elaine, Benthe, Channa, Mirthe, Noor en Annemiek
D4: Lana, Quinty, Elzemiek, Kirsten, Elaine, Benthe, Channa, Mirthe, Noor, Annemiek, Roos en Ashley
D1: Lisa, Anne-Fleur, Paige, Tess, Jill, Quinty, Elzemiek, Kirsten, Elaine, Benthe, Channa, Mirthe, Annemiek, en Noor
D1: Rozemarijn, Jasmijn, Roos, Lana, Luna, Quinty, Anne, Elzemiek, Kirsten, Elaine, Channa, Mirthe, Elise, en Noor
C1: Lisa, Anne-Fleur, Paige, Tess, Jill, Eva, Quinty, Elzemiek, Anne, Luna, Lana, Channa, Mirthe en Noor
C1: Elise, Quinty, Elzemiek, Anne, Luna, Lana, Channa, Mirthe, Noor, Dane, Maartje, Noa, Saar en Julia
BEDANKT
Misha
