18
L' histoire se repête
Het is dik zes jaar geleden, dat de Kromhouters in zwaar weer verkeerde. Heren I degradeerde naar de derde klasse en zegde 'en masse' hun lidmaatschap op. Dames I was op sterven na dood, want veel dames stopten en heel meisjes A1 ook. Met veel moeite werd het team nog in de lucht gehouden. De club bevond zich sportief in verraderlijke wateren. Het gros van Jongens A moest naar Heren I, aangevuld met enkele enthousiastelingen uit Heren II. Omdat ik de meesten van hen vanaf hun achtste jaar op de achtergrond heb begeleid (Arnold Sikkel en Hans Orlemans waren hun trainer, coaches), werd ik gevraagd het nieuwe 'Heren 1' (de meesten waren nog geen 18) te gaan coachen. Mischa was de trainer en ik vroeg Stan Went samen met mij deze uitdagende klus te klaren.
We hadden vertrouwen in de groep, want er zat volgens ons voldoende potentieel in om terug te keren naar de tweede klasse. Wij dachten dat in drie jaar te realiseren en alle jaren streden onze jongens, aangevuld met enkele (nieuwe en oud leden) mee om de bovenste plaatsen, maar kwamen steeds tekort om de volgende stap te maken.
Ongedurigheid, het alleen maar naar voren hockeyen, geen leiderschap in het veld, geen wedstrijd bij een gunstig resultaat 'uit' kunnen spelen waren vaak de oorzaak dat onnodig veel potjes verloren gingen en het steeds net niet was. Vorig seizoen was daar het beste voorbeeld van.
Nu, 6 jaar, een andere trainer en enige coaches later, van het oorspronkelijke jongens A zijn nog 6 mannen over, kon het bijna niet anders of dit seizoen was de ideale kans de vermaledijde derde klas te verlaten . Oefenpotten tegen tweede klassers werden doorgaans gewonnen, maar steeds was er weer een ander team dat ons dwars zat, of we zaten onszelf in de weg.
De eerste seizoenshelft leek met de koppositie te worden afgesloten, maar de laatste drie wedstrijden leverden slechts één punt op. Na de winterstop leek het scenario zich te (kunnen gaan) herhalen. Weer werd de koppositie snel behaald. Daarbij ook geholpen door het feit, dat de concurrenten soms onbegrijpelijk punten lieten liggen.
Met nog vier rondes te gaan, werd van de nummer drie uit de rangschikking verloren. Maar het weekend daarna verloor diezelfde club en speelde nummer twee, Waddinxveen gelijk. Regelneven uit onze club hadden uit de reglementen geleerd, dat bij een gelijk aantal punten, niet het doelsaldo (positief voor ons), maar het aantal gewonnen wedstrijden de doorslag zou geven.
Kromhouters had 15 winstpartijen, Waddinxveen slechts 12. Bij een gelijkspel zou Waddinxveen ons niet meer in kunnen halen. Dus met heel veel auto's en zelfs een minibusje vol met enthousiaste supporters / ouders / en andere teams op naar de uitwedstrijd. Na een rommelig begin en slordigheden achterin was het bij de rust 2-1 voor de tegenstander.
De tweede helft was een stormloop op het vijandelijke doel, die steevast stuk liep op een zeer goede keeper en wel negen man in eigen cirkel. Er leek geen doorkomen aan. Vlak voor tijd ontsnapten we aan de genadeklap, toen tijdens een van de schaarse uitvallen, een speler voor open doel de bal gelukkig naast schoof. Tot drie minuten voor tijd.
Onze laatste man, doorgeschoven naar de spitspositie, nam bij de middellijn een moeilijke bal schitterend mee, schudde twee spelers van zich af en kwam zo oog in oog met hun keeper. Hij hield het hoofd koel, passeerde de keeper en wist nog net de bal met een beheerste schuiver in de hoek te plaatsen. Euforie bij ons en diepe verslagenheid bij Waddinxveen. De gelijkmaker was voldoende voor het kampioenschap en een feestje.
Nu hebben we wel meer feestjes gehad, maar dan zonder kampioenschap. Nu 'dreigen' zelfs nog 4 teams kampioen te worden. Dames I, Dames II, Heren II en III, het zou niet óp kunnen.
Nog even terug naar de wedstrijd. De staf en alle jongens verdienen natuurlijk een felicitatie. Vooral zichtbaar is de groei, die het team doormaakte, hetgeen resulteerde in winstpartijen, die anders verloren werden. En ook op mentaal vlak werden stappen gezet. Meer een team en minder kaarten. En allemaal wat ouder natuurlijk.
Wie had zes jaar geleden kunnen denken, dat onze club sportief weer zo aan de weg zou timmeren (en dan heb ik het nog niet eens over meisjes C1!!)
Na afloop mocht ik vele felicitaties in ontvangst nemen als vader van de doelpuntenmaker van de beslissende goal. En u mag best weten, ik was ape trots. Kippenvel moment. Wat ik zelf een hele aparte bijkomstigheid vind is het volgende:
In de eerste helft van de jaren '80 promoveerden wij van de tweede naar de eerste klasse. En wat denkt u? In de beslissende wedstrijd scoorde ik ook!
Tabelau Eric Wonink
