27
THCC De Kromhouters door de ogen van ….
Iedere maand gedurende ons lustrumjaar komt een aantal Kromhouters aan het woord. Ze krijgen allemaal dezelfde twee vragen en voor de rest krijgen ze carte blanche. We laten deze Kromhouters met elkaar herinneringen ophalen en horen graag hoe zij hét Kromhouters-gevoel verwoorden.
Deze maand presenteren wij u Mieke Beutener en Marilyn Bruggeman!
Mieke en Marilyn, the floor is yours … 
Wij zijn Mieke Beutener en Marilyn Bruggeman, beiden Kromhouters in hart en nieren. In de periode
van 2012 - 2017 hebben wij intensief en heel prettig samengewerkt binnen het bestuur van de vereniging: Mieke als voorzitter van de sponsorcommissie, Marilyn als voorzitter van het bestuur. Het was een bijzondere, mooie en vaak ook pittige tijd. We hebben in dit toen 9-tallige bestuur, tezamen met André van den Broek (vice voorzitter), Daniëlle Kooijman (secretaris), Pieter Galjé (penningmeester), Annemiek Jaspers (TC), Luuk Nijenhuis (TC), Maarten van Schaik (accommodatie/bar) en Klaas Versteegh (bestuurslid algemeen) de club op meerdere vlakken gereorganiseerd.
Een van de hoogtepunten tijdens onze bestuursjaren was de realisatie van een derde kunstgrasveld, een langgekoesterde wens van de vereniging. We kenden al jarenlang een tekort aan speelruimte vanwege de enorme hoeveelheid jeugdelftallen en met alle gevolgen van dien. Op de zaterdagen begonnen de eerste 11-tal wedstrijden om 08.30 uur en de laatste net iets voor 18.00 uur. In de zomer is dat nog niet zo heel erg, maar in de winter zijn de dagen maar kort. Er moest worden geschoven met hockeyschool, 3-, 6- en 8-talwedstrijden, jeugdwedstrijden moesten op zondag worden gespeeld, enzovoort. Je kunt je misschien wel voorstellen dat dit een enorm strakke planning vereiste en dan mocht er dus eigenlijk ook niets misgaan. Een extra veld en de vervanging van een veld gingen daarom vóór een (ver)nieuw(d) clubhuis.
Feestelijke opening van veld 3 op 1 november 2014 door wethouder van de gemeente Tiel Henk Driessen en oud Nederlands elftalspeler Marcel Balkestein
Veld 3 was een mooie uitdaging en een must voor onze club. Met de hele vereniging (leden, (groot)ouders van leden, sponsoren) en verder iedereen die De Kromhouters een warm hart toedraagt, hebben we het voor elkaar gekregen. Het enthousiasme en de energie waarmee iedereen zich heeft ingezet voor acties om geld in te zamelen was ongekend en zorgde voor een enorme saamhorigheid binnen de club. En vanuit die Kromhouters-daadkracht zijn we met zijn allen verdergegaan naar de vervanging van veld 1, waardoor we als club sinds 2016 over twee watervelden beschikken waar zelfs de topclubs uit de regio jaloers op zijn.
Het nieuwe veld 1 met als kers op de taart het door Aitton Notarissen geschonken scorebord ter herinnering aan de in 2015 overleden jeugdspeler Wick Aitton.
En over 2016 gesproken, dat was ook het jaar waarin we het vorige lustrum, het 70-jarig bestaan van THCC De Kromhouters, zowel op de club als op de locatie van toenmalig hoofdsponsor Kasteel Wijenburg, uitgebreid met (ouders van) leden, oud-leden en sponsoren hebben gevierd. Want, met elkaar maken we de Kromhouters.
Iets over onszelf:
Mieke
Ik kom niet uit een echt hockeynest, al was mijn tante (Riet Vroomen-Beutener) wel een van de oprichters in 1946. Op het moment dat ik in 1971 naar de middelbare school ging, zette ik ook de eerste stappen op het gras van de Kromhouters op de Medelsestraat. Er waren maar 2 meisjesteams, A en B, dus ik kwam met 12 jaar direct in MB1. Het team stond onder bezielende leiding van coach/trainer mevrouw Len van Haeren en we werden al snel een goed team en een jaar later waren we direct kampioen. Ik herinner me ook nog goed de autotochtjes in haar knalrode mini, haar opbouwende kritiek en het sturend teamgevoel. Ik vond haar echt geweldig. Ze nam ons ook overal mee naar toe. In 1973 zaten we zelfs als team op de tribune van het Wagener Stadion, waar we de heren wereldkampioen zagen worden. Mijn vader, die reed en niets met hockey had, stond net als wij boven op de banken. Hij heeft het er nu nog over.
Meisjes B1 kampioen 1972
Achterste rij vlnr Marli Rutten, Marie-louise van Haeren, Roosmarijn Daalderop, Cora van Aken, NN, Ingrid Adriaans, Ingrid de Bie, Voorste rij vlnr Elske Broekens, Mieke Beutener, Angelique van Haeren, Talien Zylker
Vooraan Keepster Jacqueline Schiferli
Een andere dame die ik me nog heel goed herinner is Corry van IJzendoorn. Zij was, als ik het met de huidige tijd vergelijk, echt alles. Ze was de barcommissie, secretaris, wedstrijdsecretaris, jeugdcommissie en natuurlijk de Hoenderikcommissie. Een drijvende kracht achter de club en Supervrijwilliger. Ook Joop Jaspers was zo’n drijvende kracht achter de jeugd en later ook bij de Heren.
Ikzelf vervolgde met MA1 en daarna Dames 1. De club floreerde want Heren 1 ging in 1e klasse spelen met veel publiek aan de kant. Ook de feesten waren legendarisch, met name het 40-jarig bestaan dat werd gevierd in de Agnietenhof inclusief het cabaret o.l.v Eric Wonink. Het was een totaalfeest voor jeugd, senioren, ouders en oud-leden, dus geen aparte feestjes, zoals je het nu eigenlijk altijd ziet.
Het eerste jaar van mijn studententijd speelde ik ook nog in Kromhouters Dames 1, maar in 1980 bleek het trainen toch erg lastig in te passen en ben ik overgestapt naar EMHC (huidig OranjeRood). In 1991 keerde ik terug in Dames Veteranen A. Een team vol enthousiaste dames, die goed hockey leuk vinden, en waar tijdens wedstrijden ook op elkaars kinderen werd gepast.
In 1996 werd ik samen met Paul van de Zwart coach van het drie-tal team van mijn oudste zoon en bleef dat doen tot hij naar JC1 ging. Twee jaar later werd ook mijn man, Arnold Sikkel, coach van onze jongste zoon.
Onder het mom van ‘de club kan niet zonder vrijwilligers’ werd ik in 2008 de voorzitter van de sponsorcommissie. Dit heb ik tot en met 2019 "volgehouden”. Pff dat waren heftige jaren; er waren heel veel mooie ups, maar natuurlijk ook downs. Ik voelde me af en toe een schietschijf voor sponsorende ouders of clubsponsors die het sponsorbeleid van de club niet konden waarderen, maar gelukkig bleef het bestuur altijd achter me staan. In 2012 werd Sponsoring onderdeel van het bestuur en werd ik zelf bestuurslid.
Helaas moest ik door blessure in 2007 stoppen met hockey, maar bleef ik niet-spelend lid, omdat mijn hart bij de Kromhouters ligt. Noem het Kromhoutersgevoel, of je hockeyfamilie. Het is erg leuk om erbij te horen, maar als de binding met oud(ere) leden niet meer gekoesterd wordt, knapt er iets in mij. Vorig jaar voor Corona bv hoorde ik via via dat er een reünistenfeest werd georganiseerd, maar dat wij als vijftigers/zestigers en ouder niet welkom waren en zelfs niet uitgenodigd waren. We moesten zelf maar iets organiseren, werd gezegd. Al jaren pleit ik voor een speciaal reünisten-lidmaatschap, met speciale activiteiten voor de oud leden; liefst wel samen met de huidige leden. En dit Kromhoutersgevoel leeft echt niet bij mij alleen.
Marilyn
In 1981, ik was 11, ben ik begonnen met hockey. De hockeyclub was toen nog gevestigd aan de Medelsestraat, dus ook ik heb leren hockeyen op gras. Kort na mijn 1e training werd ik opgebeld door de coach van meisjes C. Ze hadden te weinig speelsters voor de wedstrijd en of ik wilde invallen. Ik holde van links naar rechts over het veld, begreep nog geen bal van de regels, én ik vond het de allerleukste sport ooit. De coach was vriendelijk en de speelsters waren aardig en ze legden me op een goede manier uit hoe het eigenlijk allemaal moest. Dit heeft me enorm geholpen. Ik voelde me heel welkom en thuis.
Meisjes C 1981-1982 vlnr:
Marjolein Zelsmann (inv), Toos Idema, Daphne van Oostveen, Marilyn de Boer (inv) Ruth Daalderop, Rene van der Schueren, Germaine Carron, Eugenie van Nispen tot Sevenaer, Martine van Meeteren, Anouk van Gent en Mieke Derksen. Ontbrekend: Sabine van Dijk, Mirjam Dekkers, Sigrid van Dijk en Yvonne de Zeeuw (res)
Inmiddels zijn we 40 jaar verder en ik hockey nog steeds bij De Kromhouters, via Dames 1 en Dames 2 nu bij Dames A. Door de jaren heen heb ik me voor verschillende dingen binnen de vereniging ingezet. Bijvoorbeeld als coördinator senioren Dames, als organisator van het schoolhockeytoernooi, als commissielid binnen Vrienden van de Jeugd (bestaat helaas niet meer) en samen met Mieke bij de zelfbenoemde commissie van ongevraagd advies (in 2012). Verder ben ik nog actief geweest als trainer en/of coach van enkele teams van mijn 5 kinderen.
Tenslotte ben ik 4,5 jaar Voorzitter van de vereniging geweest. Dit vond ik een bijzondere, zeer intensieve, leuke en ook leerzame periode. De realisaties van de twee watervelden waren enorme hoogtepunten, en wat ik daarnaast erg belangrijk vind is dat we er in die bestuursperiode in geslaagd zijn om transparant te communiceren, inzicht en openheid te geven in dat wat speelt en eenheid te bewerkstelligen. Wat voor ons voorop stond was dat we via inspraakavonden en werkgroepen een breed draagvlak creëerden voor de te nemen beslissingen. Daardoor konden we het ook echt met elkaar als club, dus bestuur en (ouders van) leden samen, uitdragen, in plaats van dat het enkel het idee van het bestuur is dat wordt voorgelegd.
Als voorzitter ben je ook het visitekaartje van de vereniging naar buiten, zoals voor de gemeente Tiel en de KNHB. De Kromhouters is mijn club en hockey is echt mijn sport en ik heb mezelf daarom ook graag ingezet als ‘ambassadeur’ van onze vereniging en voor de hockeysport binnen Tiel. Een van de evenementen die ik daarom al in 2010 heb opgezet is het schoolhockeytoernooi voor basisscholen in Tiel en omstreken, met als doel zoveel mogelijk kinderen te laten kennismaken met hockey en met onze vereniging. Een vereniging waar iedereen het beste uit zichzelf kan en mag halen op zijn eigen niveau.
Vraag 1
Er wordt vaak gesproken over hét Kromhouters-gevoel. Hoe zouden jullie dit uitleggen aan een buitenstaander?
Mieke
De term "Het Kromhoutersgevoel” lijkt al een lang gebruikte slogan, maar toch is dat niet zo. Natuurlijk zal wel eens iemand dit hebben geroepen, maar deze benaming is pas echt frequent gebruikt na het KNHB-symposium in Utrecht over sponsoring in 2011. De sponsorgoeroe Bob van Oosterhout had een wervend verhaal over het opkrikken van de sfeer en de sponsorbijdragen van de voetbalclub Go Ahead Eagles (ook wel de 19e Engelse divisieclub genoemd). Hierbij hadden hij de term het GA Eagles-gevoel geïntroduceerd. Vrouke Le Rutte, medecommissielid en ik riepen direct tegen elkaar "Het Kromhoutersgevoel” en we waren zo enthousiast over zijn aanpak, dat we bij thuiskomst direct een groep van 6 mannen en vrouwen bij elkaar hebben gehaald, de commissie van ongevraagd advies, om een aantal keer informeel te praten hoe we dat Kromhoutersgevoel in onze club zouden kunnen realiseren. De sfeer binnen de vereniging kon op dat moment wel een positieve ‘vibe’ gebruiken, welke ook een gunstige invloed zou kunnen hebben op teamresultaten en dus ook op de sponsorinkomsten, mijn pakkie-an. We vonden dat er echt iets moest gebeuren. Onze gesprekken werden vertaald in de vorm van een moodboard. Hiermee hebben we andere ouders en (oud) Kromhouters enthousiast gemaakt, waaronder André van den Broek en Sjaak Wezenberg, die op hun beurt gesprekken voerden met anderen over een nieuw Kromhoutersbeleid.
Moodboard Kromhoutersgevoel, met idee voor vernieuwd clubhuis
Het balletje ging rollen. Leden hadden weer zin om de schouders eronder te zetten. Zo ontstond in 2012 ook een nieuw bestuur, met Marilyn en André als voorzitter respectievelijk vice-voorzitter. De gesprekken over langgewenste nieuwe (semi-)watervelden werden bij de gemeente opgevoerd, de commissies werden gestroomlijnd en met name de Technische Commissie werd opnieuw in de steigers gezet. Hierbij werd ook Lutger Brenninkmeijer (procesbegeleider van de KNHB) ingeschakeld.
We zagen Het Kromhoutergevoel groeien met elke actie die we deden. Ik denk daarbij aan de € 40.000 die we als club bij elkaar hebben gehaald, door de verkoop van stukjes 1e veld, of de geweldige Kick-off party bij Volvo Henk Scholten. En resultaten kwamen er, op alle vlakken. Nu zie ik onze club op die prachtige locatie en dat is het beste bewijs:
Het Kromhoutersgevoel bestaat echt.
Kick Off Party bij sponsor Volvo met Naomi van As - september 2013
Marilyn
Het Kromhoutersgevoel laat zich voor mij het best vertalen in het plezier met elkaar en de gezelligheid met iedereen op de club. Wat daar mede aan heeft bijgedragen, is het feit dat iedereen er toe doet, of deed, want ik weet niet hoe het nu is. Waar het om gaat is dat ieder lid het beste uit zichzelf kan en mag halen ongeacht of je in een 1e, 2e of 3e team speelt.
Kromhouters is als club niet te groot en niet te klein, het overgrote deel kent elkaar wel en er zijn veel leden via familiebanden aan elkaar verbonden. Dat is ook het mooie en het leuke van hockey; zowel opa, oma, als vader, moeder, als (klein)kind, broers, zussen kunnen dezelfde sport beoefenen. Het zorgt ervoor dat je elkaar op verschillende momenten op de vereniging kunt tegenkomen en hockey-gerelateerde activiteiten met elkaar kunt delen en ondernemen.
Leuk weetje is dat er verschillende echte Kromhouterkoppels bestaan, waarvan een aantal ook nog steeds lid is of opnieuw lid is geworden. Dus Kromhouters die elkaar hebben ontmoet door De Kromhouters. In mijn team Dames A zijn er daar maar liefst 3 van: Liselore en Remco (een heus keeperskoppel), Liselot en Tako, en zo ook Sander en ik. Sander hockeyt nu zo’n 48 jaar bij De Kromhouters en komt uit een echt Kromhoutershockeynest: zijn vader, moeder, broers en zeg maar zijn hele familie hebben bij De Kromhouters gehockeyd (hier is dus wel wat hockeygeschiedenis te vinden). Sander en ik hebben elkaar in juni 1995 ‘gevonden’ tijdens het toenmalige Flip-er-eens-uit-toernooi, de voorloper van de fantastische ‘Flipje goes..’-toernooien die de toon hebben gezet voor de huidige festivals.
Plezier en gezelligheid heb ik met mijn team en daarnaast bijvoorbeeld tijdens een SuperSunday als onder andere Dames 1 en Heren 1 tegelijkertijd thuis spelen. Het is dan altijd een feestje. Iedereen komt kijken naar de verschillende wedstrijden van die dag, neemt kids mee, blijft hangen. Het is een ongekend leuk Kromhouters-sfeertje. Mijn kinderen, die nu bijna allemaal ergens anders hockeyen, komen hiervoor graag nog even terug op de club om het sfeertje weer te proeven.
Vraag 2
Met elkaar creëren wij dat Kromhouters-gevoel. Op het veld, als vrijwilliger langs het veld, in het clubhuis, achter de schermen, etc. Wie springt er in jullie ogen in dit geval uit?
Welke Kromhouter verdient hier een compliment, én waarom?
Mieke
Ik weet dat hij heel bescheiden is, maar ik zou graag André van den Broek dit compliment willen geven. Hij was van 2012-2017 de drijvende kracht achter de modernisering van de club, het beleid van de club, maar het meest zichtbaar de prachtige accommodatie met 2 watervelden, 1 zandveld en een miniveldje, waar we nu zo trots op zijn. Alleen de intimi weten wat hij hiervoor allemaal heeft gedaan. Onvermoeibare gesprekken met Tielse wethouders, pleiten in Tielse Gemeenteraad, Financiële onderbouwingen waarbij het toch watervelden konden worden etc., Hij bereikte wat wij voor ogen hadden. Ook een compliment in deze aan mensen als Michael van de Berkt, Sander de Haan en Loekie Huizinga die zo belangrijk waren voor de aanleg van de watervelden zelf.
De huidige generatie is terecht druk bezig met de vernieuwing van het oude clubhuis, de volgende schakel in de modernisering van de accommodatie. Dat is heel goed en ook hoognodig, maar goede hockeyvelden waren de eerst gewenste schakel.
Op mijn eigen vlak wil ik ook graag alle sponsors complimenteren. Zij hebben ervoor gezorgd dat De Kromhouters ook werkelijk dat Kromhoutersgevoel kunnen ervaren in een financieel gezonde club.
Marilyn
Tijdens een jaar vol Corona en regels zijn er vermoedelijk veel leden minder vaak op de club geweest dan ze hadden gewild. Ook ik, en wat dat betreft mis ik het zogeheten Kromhoutersgevoel best wel. Corona is ook een obstakel voor het lustrum dat we eigenlijk met z’n allen te vieren hebben. Helaas, want 75 jaar Kromhouters is niet niks.
Voor mij springt daarom onze nieuwe secretaris er uit, Babette Koelemaij. Naast dat zij zich sinds november het reilen en zeilen binnen de vereniging eigen moet maken -en geloof me, dat is best pittig- heeft ze de organisatie van het lustrum naar zich toegetrokken en hier haar schouders onder gezet. Fijn dat er aandacht aan wordt besteed en dat er feestelijkheden worden georganiseerd binnen datgene wat kan. Een hele klus om zo’n kar te trekken, en o zo waardevol. Hulde aan Babette!
Mieke Beutener en Marilyn Bruggeman
