14
THCC De Kromhouters door de ogen van Misha & Paul
Iedere maand gedurende ons lustrumjaar komen een aantal Kromhouters aan het woord. Ze krijgen allemaal dezelfde twee vragen en voor de rest krijgen ze carte blanche. We laten deze Kromhouters met elkaar herinneringen ophalen en horen graag hoe zij hét Kromhouters-gevoel verwoorden.
Deze maand presenteren wij u Misha van Oostveen en Paul Weers!
Paul:
Mijn leeftijd is 58 jaar en vanaf mijn 10e (eigenlijk een beetje laat) ben ik gaan hockeyen bij de Kromhouters. Toentertijd trainden en speelden we onze wedstrijden op de grasvelden bij de Oude Medelsestraat. Het was een mooie tijd, prima accommodatie, maar totaal niet te vergelijken met de accommodatie die we nu hebben. Heel veel plezier gehad op de modderige en soms moeilijk te bespelen velden. Na het doorlopen van de verschillende jeugdteams heb ik kort gespeeld bij Heren 1. Tijdens mijn studie aan de ALO in Amsterdam ben ik gestart met de opleiding hockeyoefenmeester B. Mijn eerste trainingen bij de Kromhouters gegeven en vanaf dat moment loopt het hockey als een rode draad door mijn leven, naast mijn werkzaamheden als docent Lichamelijke opvoeding op het Lingecollege. Toen Annabel, onze dochter, ging hockeyen ben ik vrij intensief betrokken geweest bij het opleiden van de jongste jeugd bij de Kromhouters. Samen met Misha hebben we toen iets moois neergezet, waarbij we geprobeerd hebben om de allerjongste jeugd op een bepaalde manier op te leiden. Centraal stond en staat de techniek en het plezier van en in het spelletje. Het is dan ook een genot om met de jeugd te trainen. Het is dan ook goed om te zien dat op dit moment een aantal trainers op de club rondlopen die op dezelfde manier met de jeugd bezig zijn en het stokje overnemen.
De laatste jaren is mijn dochter niet meer actief bij de Kromhouters, maar ik ben altijd wel training blijven geven omdat het voelt als mijn cluppie. Al die jaren heb ik dat samen met Misha gedaan en hoop dat ook nog even te kunnen blijven doen.
Misha:
Ik ben 49 jaar en inmiddels al ruim 43 jaar verbonden aan onze mooie club. Aan de hand van mijn vader ben ik terecht gekomen in het hockey. Gestart op de grasvelden op de Medelse straat en direct altijd op het veld te vinden. In het dagelijks leven getrouwd met Linda die ook jaren heeft gehockeyd en vader van Noor en Meis die ook zijn ‘besmet’ met het hockeyvirus. Daarnaast werkzaam in het Tielse voortgezet onderwijs, eerst als docent Lichamelijke Opvoeding en nu als schoolleider op de mavo.
Samen met mijn bijzondere vriend Paul is hockey mijn en onze grote passie. Met Paul heb ik altijd de afspraak gemaakt dat wanneer onze kinderen zouden willen gaan hockeyen we van de hockeyschool af aan zouden gaan bouwen aan iets moois. Mijn drijfveer zit hem in het kinderen plezier te laten beleven aan het spelletje en ze ook heel veel te leren. Ik durf te stellen dat we samen zoveel uren met zoveel plezier hebben kunnen en mogen doen wat we voor ogen hadden. Dit met zoveel steun en support van ouders, de club en vooral de kinderen zelf. Er lijkt nu ook een soort ‘eindpunt’ te komen, Noor en Meis spelen volgend jaar in 1 team bij Dames 1 maar mijn hart zal altijd blijven liggen bij de jeugd, daar waar de sport nog steeds het meest puur is.
Tekst gaat verder onder de afbeelding
Vraag 1
Er wordt vaak gesproken over hét Kromhouters-gevoel. Hoe zouden jullie dit uitleggen aan een buitenstaander?Misha:
Voor mij is dat een gevoel wat je krijgt als je de club oploopt en de velden vol ziet met spelers/speelsters die met glimmende oogjes bezig zijn. Het niveau is daarbij volledig ondergeschikt. Het Kromhouters gevoel of mooier nog voor mij: het Kromhouters virus zie ik terug op de zaterdag bij de Kromkabouters en de hockeyschool, de tijd waar ik de mooiste herinneringen aan heb. 75 kinderen laten genieten, ieder op zijn of haar eigen niveau, de ouders die vol trots aan de lijn hun kinderen aan het bewonderen zijn, hier en daar een opa en oma en de ondersteuning van eigen jeugdleden die hun bed uit kwamen om rond 08.00 uur de instructies te ontvangen wat ze gingen doen.
Terugdenkend zijn dat ook de zondagmorgen trainingen waar ik samen met Paul en Jan Hut heerlijk van genoten heb. Een tijd waarin iedereen die maar wilde meedoen welkom was om zichzelf te verbeteren. Het leek op deze ochtend ook altijd dat het mooi weer was.
Maar ook het gevoel van de wedstrijden van H1 en D1 waar ik zelf als toeschouwer en in het verleden als coach zo naar toeleefde. Ik word nog weleens aangesproken door spelers dat mijn stem in het veld voor hun hoorbaar is als ik op het terras sta en dat dit vertrouwd is. Het heerlijke aanwezig publiek tijdens deze wedstrijden, denk dan aan het Jong Heren team. Het biertje van ons geweldige gezicht van de Kromhouters: Herman van Wissen!
Dit zijn maar wat voorbeelden, ik zou nog wel even door kunnen gaan maar dit is uiteraard niet de bedoeling.
Paul:
In deze tijd op zondagochtend het veld opkomen en dan een grote groep senioren zien trainen en genieten van het spelletje. Onder begeleiding van luide muziek die uit de boxen komt, werken ze met veel plezier aan de oefeningen. Op zaterdagen de volle velden met de enthousiaste jeugd. De beginnende trainers die de allerkleinsten super enthousiast maken.
Zoals Misha al heeft aangegeven waren het de zondagochtend trainingen met de jeugd. Spontaan idee van Jan, Misha en mij om te beginnen met 8 spelers/speelsters en regelmatig meer dan 30 enthousiastelingen die vroeg hun bed uit kwamen. Op zondagochtend om 09.00 uur op het veld, het was altijd een feest.
Vraag 2
Met elkaar creëren wij dat Kromhouters-gevoel. Op het veld, als vrijwilliger langs het veld, in het clubhuis, achter de schermen, etc. Wie springt er in jullie ogen in dit geval uit?
Welke Kromhouter verdient hier een compliment, én waarom?
Misha:
Ik denk dat dit het allerbelangrijkste is: je doet het samen, een clubgevoel ontstaat alleen zo. Ik ben een trotse Kromhouter.
Herman is al genoemd, zeer terecht maar ik wil nu vooral eens iemand kiezen die letterlijk en figuurlijk achter de schermen werkt. Namelijk Caroline Leeman.
Caroline verzorgt de PR en communicatie naar buiten toe. Dat doe je zo positief en als ik je vraag iets te plaatsen op de socials krijg ik steevast erbij: heb je een leuke foto, mag je naam onder het stukje? Caroline je bent voor velen misschien niet heel zichtbaar maar zo belangrijk, vandaar dat ik je graag een hele grote 👍 voor je wil opsteken.
Paul:
Dit is een lastige. Er zijn op de club heel veel mensen die een groot compliment verdienen. In deze rubriek zijn al de nodige personen de revue gepasseerd. Wat ik mooi vind is dat binnen de club veel mensen rondlopen die gewoon iets willen doen, die gevraagd en ongevraagd hun medewerking willen verlenen. Hierdoor is het dan ook een hechte club. Dus eigenlijk wil ik "de Kromhouter” een compliment geven (en dan praat ik niet alleen over de leden maar ook over de ouders van de leden).
